De Nieuwe Zijderoute
Socrateslezing
Amsterdam, 2014
Louise Fresco gaat in op het heden en verleden van de productie van ons voedsel. Met als rode draad de vraag: hoe kunnen we ervoor zorgen dat we de toenemende wereldbevolking voeden zonder de aarde te veel te belasten?
De Zijderoute van de toekomst is er een van ontdekkingen, niet van paleizen of afgelegen landstreken, maar wel van de onmetelijke rijkdom aan kennis die de natuur biedt. Genetische kennis is ons laatste vergezicht. Duurzaam produceren betekent zo zorgvuldig mogelijk omgaan met water, bemesting, bestrijdingsmiddelen en groeibevorderaars. Dat geldt altijd, of het nu grote of kleine boeren betreft. Het vereist de zucht naar avontuur en de moed van de oude reizigers langs de Zijderoute net als de onorthodoxe visie van de Russische botanicus Nikolaj Vavilov 1887-1943). Hij reisde naar het gebied rond de Middellandse Zee om zaden te zoeken voor de Sovjet-Unie, waar honger en lage opbrengsten aan de orde van de dag waren. Hij was ervan overtuigd dat de voedselproductie alleen door genetische verbetering veilig te stellen was. Hij werd door Stalin ter dood werd veroordeeld.
De route van de toekomst is een tocht die oost, zuid en west samen moeten ondernemen, meent Fresco: “ Dit is mijn zijderoute, mijn paradijs: een aarde waarop iedereen voldoende en gevarieerd kan eten, waar eten op zo duurzaam mogelijke wijze geproduceerd wordt op basis van de beste wetenschappelijke inzichten, waar we goederen, mensen en kennis uitwisselen, durven te leren van onze fouten en de moed hebben te verder te kijken dan het bekende en het vertrouwde.”
